Zacznijmy systematyzować

„ Miód pitny jest to napój alkoholowy, o charakterze zbliżonym do wina, uzyskany w drodze fermentacji alkoholowej rozcieńczonego woda miodu pszczelego, czyli tzw. brzeczki miodowej. Brzeczka miodowa powinna zawierać tylko miód i wodę. Może być również zaprawiana dodatkowo chmielem, korzeniami, ziołami lub sokami owocowymi dając miody najróżniejszych gatunków i typów.”
- tak określił miody pitne wielki ich znawca i propagator profesor Jan Cieślak.

W zależności od sposobu przygotowania brzeczki miodowej, miody dzielimy na:

NIESYCONE - miód mieszany jest z wodą i fermentowany bez dodatkowych zabiegów takich jak choćby gotowanie.

SYCONE - miód mieszany jest z wodą, a otrzymana brzeczka jest gotowana. Jest to zabieg częściej stosowany, ze względu na to, że proces gotowania niszczy różne szkodliwe drobnoustroje mogące przeszkadzać w fermentacji.

Miody z wytwórni APIS z Lublina

W zależności od proporcji miodu i wody, miody dzielą się na półtoraki (jedna część miodu na pół części wody), dwójniaki (1:1), trójniaki (1:2) etc. Najdłużej fermentują półtoraki i dwójniaki – dlatego są tak cenne. Miody lżejsze (czwórniak czy piątak) po 7-8 miesiącach nadają się do picia.

Do produkcji 10 l miodu pitnego stosuje się następujące proporcje:

czwórniak: 2,5 l miodu + 7,5 l wody (dojrzewa niecały rok)

trójniak: 3,3 l miodu + 6,7 l wody (dojrzewa około dwóch lat)

dwójniak: 5,0 l miodu + 5,0 l wody (dojrzewa pięć lat)

półtorak: 6,6 l miodu + 3,4 l wody (dojrzewa dziesięć lat)

… oczywiście nie tylko sama woda i miód są potrzebna do wytworzenia miodu pitnego, ale o szczegółach innym razem.