Oto ciekawy fragment tekstu, będący tłumaczeniem rosyjskiego opracowania na temat prastarych metod produkcji miodu pitnego na terenie dzisiejszej Rosji.
Miód pitny lub „Pitney” był to silny napój alkoholowy produkowany z miodu.
Pierwsze wzmianki o takim napoju jak miód pojawiają się w VIII wieku.
Uważa się, że miód, jako napój pojawił się w Rosji, ale tak nie jest. Napoje na bazie miodu w czasach starożytnych były popularne wśród wielu narodów Europy.
Czas jego produkcji był bardzo długi (15-20 lat). Napój składał się z dwóch trzecich miodu i jednej trzeciej soku z jagód (najczęściej). Soki owocowe służył jako źródło naturalnych drożdży, dzięki którym produkowany był alkoholu. Po 2-3 tygodniach fermentacji w otwartych beczkach, miód przelewało się do zamkniętych beczek, które przenoszono do piwnicy by miód w nich dojrzewał.
Wierzono, że im dłużej miód dojrzewał, tym silniejszy jest trunek. Ale oczywiście, niecierpliwi rosyjscy chłopi nie mogli zaakceptować, że muszą tak długo czekając na ulubiony trunek i dlatego wymyślili szybciej dojrzewające odmiany.
Oprócz tradycyjnych składników zaczęto dodawać ocet i chmielu, które sprzyjały lepszej fermentacji i przechowywaniu miodu. Dzięki temu można było spożywać miód pitny już po okresie dojrzewania około 3 lat. Ale to nadal był zbyt długi okres oczekiwania dla spragnionych „smakoszy”. Nie znając podstawowego procesu fermentacji, na długo przed odkryciem Pasteur’a – Rosjanie intuicyjnie odgadli czego potrzeba do szybkiej fermentacji piwa. Dzięki temu proces warzenia miodu skrócono do 2-3 tygodni. Nie znane są dziś te receptury. W XVI wieku, coraz większą popularnością zaczęła cieszyć się wódka, a tajemnica ważenia miodu została zapomniana.
W XVII-XVIII wieku, zaczęły pojawiać się miody pitne produkowane „nowoczesnymi” metodami. Smak tak warzonych miodów podobno bardzo różnił się od tradycyjnych miodów.
